HCFS

Van een huisarts komt het verzoek om een oordeel te geven over het functioneren van een baby van 4 weken. We zullen haar Ria noemen. Vanaf de tweede week na de geboorte is het kindje erg onrustig en huilt veel. Onderzoek door de huisarts en door de kinderarts hebben geen afwijkingen opgeleverd. Van de medewerkster van het consultatiebureau heeft de moeder het advies gekregen om haar baby eens te laten onderzoeken om te zien of er sprake is van het HCFS-syndroom. Dit syndroom ontstaat doordat de bovenste gewrichtjes van de nek niet goed functioneren. Dit kan veroorzaakt worden door een moeilijke bevalling, een tangverlossing, een keizersnede of door een letsel. Het gevolg is dat de baby pijn heeft, waardoor allerlei storingen kunnen optreden.

Scheve houding
Als moeder en dochter binnenkomen valt onmiddellijk op dat het kindje erg scheef in haar maxi-cosi ligt. Het hoofdje wordt voortdurend naar links gedraaid en het ruggetje wordt krom gehouden met een bocht naar links. Met het rechter handje grijpt ze steeds achter haar oor. De moeder verteld dat het een langdurige bevalling is geweest, waarbij hard geperst moest worden.

Borstvoeding geven gaat moeizaam aan één kant, omdat Ria het hoofd niet naar rechts wil draaien. Ze huilt normaal al erg veel, maar dit wordt nog veel erger als ze aan- en uitgekleed moet worden. Ze wil absoluut niet geknuffeld worden en in het badje vindt ze ook maar niks. In het badje lijkt het overigens dat het ene beentje veel langer is dan het andere. Ria heeft een kale plek links achter op haar hoofd, die soms ook wel een beetje opengeschaafd lijkt. De vader en moeder zijn inmiddels al flink wanhopig, omdat hun baby zo huilt; van nachtrust komt niet veel meer terecht en ze zijn beiden flink uitgeput.

Het blijkt dat er inderdaad sprake is van HCFS-problematiek en we spreken af om haar te behandelen. Tijdens de behandeling gaat Ria flink te keer, maar nadien kan ze het hoofdje ongeveer tot aan de midden draaien. Na een week zie ik een opgetogen moeder en een rustig kindje. De moeder verteld dat Ria de eerste nacht en dag alleen maar heeft geslapen (en de ouders ook!) en dat ze sindsdien een heel ander kind hebben. Ze is veel rustiger, ze lacht, kan geknuffeld worden en slaapt ’s nachts door.
Opgelost
Ria is inmiddels bijna een jaar en ik heb haar nog 4 keer behandeld, met een interval van 6 weken. Ze ontwikkelt zich als een normaal kind; ze kruipt, staat, loopt zelfs al een beetje, en huilt zelden meer.